Een bijzondere ontmoeting in Zwitserland

Als voorzitter van FC Berghuizen maak je soms bijzondere ontmoetingen mee. Op onze vakantie in Zwitserland hadden we wel een heel bijzondere en onverwachte ontmoeting met oud FC Berghuizen speler Arnold Willemsen.

Op zoek naar een camping rond het Vierwoudstedenmeer, kwamen we bij toeval, omdat meerdere campings volgeboekt waren, op een camping in Buochs terecht. De camping ligt pal naast het voetbalveld en dan denk je automatisch aan de contacten die er in het verleden zijn geweest tussen SC Buochs en FC Berghuizen, mede tot stand gekomen door oud FC Berghuizen speler Arnold Willemsen die sinds midden jaren 60 in Buochs woont.

Het is ook hier zomerstop, dus het clubgebouw en het sportcomplex liggen er verlaten bij, geen bedrijvigheid. Op een middag zie ik 2 personen, gehuld in het blauw van SC Buochs, aan het trainen op een bijveldje. Ik loop er naar toe, geef aan dat ik uit Oldenzaal kom en vraag hen of zij van de contacten weten tussen SC Bouchs en FC Berghuizen en of zij Arnold Willemsen kennen. Op beide vragen wordt positief geantwoord, maar ze weten niet waar Arnold woont. Helaas, dan maar weer terug naar de caravan. Ik heb een poging gedaan.

Voor de caravan zittend hoor ik ineens iemand roepen: “Er lauft am See”. Het is de trainer van SC Buochs, die ik zojuist heb gesproken, die Arnold heeft zien lopen langs het Vierwoudstedenmeer. Wat een toeval. Ik pak snel mijn fiets en samen met die trainer fietsen we naar het meer. En ja, daar lopen Arnold en zijn vrouw Jolanda. Ik loop naar Arnold toe, zeg: “Arnold Willemsen”, geef hem een hand, vertel dat ik uit Oldenzaal kom en noem mijn naam. Hij pakt mijn hand steviger vast en zegt: “Dat kan niet!” Verbazing alom. Er volgt een geanimeerd gesprek (hij spreekt nog steeds perfect Nederlands), dat van de hak op de tak gaat en wordt besloten met zijn uitnodiging om de volgende middag bij hun op bezoek te komen om samen een biertje te drinken en dan ons gesprek voort te zetten; “Ik heb een heleboel vragen”, zegt hij.
De volgende dag om klokslag 14.00 uur draait hij met zijn auto de parkeerplaats van de camping op, om ons op te halen. We rijden naar hun moderne, luxe appartement met een fantastisch uitzicht over het Vierwoudstedenmeer.

In de woonkamer ligt het gele jubileumboek van 40 jaar FC Berghuizen op tafel. “Ik heb me vanmorgen ingelezen”, zegt hij. Jolanda voorziet ons van koffie en overheerlijk Zwitsers gebak.
Allereerst spreken we over mijn familie en dan met name over mijn broer Jan en mijn vader die voorzitter van FC Berghuizen was toen Arnold in het eerste speelde. Arnold haalt meerdere mooie en dankbare herinneringen op.

Dan wordt de kampioensfoto van 1964 (promotie van TVB naar KNVB) opgezocht. We lopen alle spelers en begeleiding langs. Van een aantal weet Arnold dat ze inmiddels overleden zijn. Van een aantal niet. “Och, die ook al”, hoor je hem dan zeggen. Dat ook Richard ter Hofsteede is overleden (hij wist dat niet) emotioneert hem zichtbaar. Tijdens zijn actieve periode bij FC Berghuizen had hij altijd een bijzondere band met Richard en ze trokken samen veel op.

Ik heb mijn laptop meegenomen en daar staat een gedeelte van het fotoarchief van FC Berghuizen op, met o.a. meerdere foto’s van het kampioenschap van 1964. Hij bekijkt ze met veel aandacht en veel plezier. Het is bijna ongelooflijk hoeveel mensen hij van die foto’s herkent. Ook van de toeschouwers die toen aanwezig waren en meeliepen bij het inhalen van het kampioensteam. Die personen zijn inmiddels toch 60 jaar ouder. Hij herkent met gemak o.a. Leo Olde Hendrikman en Hans Koop.

Inmiddels hebben we een biertje en toosten we op een goede toekomst voor FC Berghuizen.
Een hele bijzondere ervaring, zo vertelt Arnold, was de trip van SC Bouchs in 1967 naar Oldenzaal om daar de openingswedstrijd te spelen van het nieuwe sportcomplex aan de Schapendijk. Het team van Buochs kwam per vliegtuig aan op vliegveld Twente en werd daar ontvangen door een grote delegatie van FC Berghuizen, compleet met Zwitserse vlag en Zwitsers volkslied. Ze voelden zich net het nationale elftal en Arnold weet nog dat op dat moment menig speler van Buochs met moeite de tranen kon bedwingen. De openingswedstrijd werd met 3-4 door Buochs gewonnen en nog vaak gaan de gedachten van de toenmalige spelers, als ze elkaar treffen, uit naar die fantastische tijd in Oldenzaal.
Op onze vraag waarom hij verhuist is naar Zwitserland, geeft hij aan dat hij dat altijd al wilde. De reden hiervan was dat hij als kleine jongen kleurpotloden had die in een doosje zaten met daarop de afbeelding van de Matterhorn. “Daar wil ik naar toe, ik wil boven op die berg staan”, zei hij altijd. En zo is zijn liefde voor Zwitserland ontstaan en heeft hij midden jaren 60 zijn droom waargemaakt. Allereerst belandde hij in Zurich. En mede door de hulp van Oldenzaler Ben Roord, die toen in Zurich werkte, kreeg hij daar een baan en huisvesting en verhuisde hij enkele jaren later naar Buochs. Ook in Buochs heeft hij zelf nog enkele jaren gevoetbald.

Tijdens zijn eerste jaren in Zwitserland was hij ook scout voor FC Twente. Hiervoor had hij toen regelmatig contact met mijn broer Jan en met Issy ten Donkelaar en Erik ten Hag, beiden toen werkzaam bij FC Twente. Het was echter van korte duur, want men kwam er achter dat Zwitserland niet bij de EU hoorde, waardoor er te veel hobbels waren om een Zwitsers talent toe te laten tot de academie van FC Twente.
Uiteraard is hij ook zeer geïnteresseerd hoe het nu met FC Berghuizen gaat en daar kan ik hem natuurlijk wel antwoord op geven. Ook vraagt hij regelmatig hoe het met die en die gaat. Voor zover we dat weten kunnen we ook daar antwoord op geven.

Met personen in Oldenzaal heeft hij eigenlijk geen contact meer, met uitzondering van mevrouw Bartelink-Oude Sogthoen, die inmiddels de 90 al ruim gepasseerd is. Op het einde van de middag hebben we onze gegevens uitgewisseld. We houden contact.

Al met al was het een bijzondere en onverwachte ontmoeting die uitmondde in een super gezellige middag bij een zeer gastvrije Jolanda en Arnold. Wat mij betreft een van de hoogtepunten van mijn zomervakantie.

Wim Olde Kalter